بازگشت همۀ قالب های شعری به غزل است

از کتاب راویه: راستگو بودم از همان اوّل، حرفهایم قسم نداشته استچه کنم با مخاطبِ ساده؟ در شنیدن جنم نداشته استآهِ من قدرِ ناله ام بوده، غصّه هایم همیشه هم قدّندگریه و حسرتم به یک حدّند، زندگی زیر و بم نداشته استمن برای خودم یکی بودم، و خدایی که عین من تنهاستشاهد ماجراست؛ می داند که توهّم برم نداشته استهمه ی ظرفها سیاه شدند، بس که سوزانده ام غذاها رامریمِ بی هنر که جز شعرش ـ جز همین یک قلم ـ نداشته استسی و هشت...اد سالگی آمد، که بدانم هنوز بچّه ام و...ـ گریه کردم ـ به مادرم گفتم: «هیچ کس... دوستم... نداشته است...» مریم جعفری آذرمانیپی نوشت:در بیت چهارم، در نسخه ی دست نویسِ شاعر، "قلم" قافیه بوده است، اما در نسخه ی چاپ شده در کتاب، به جای "قلم"، به اشتباه "هنر" تایپ شده است، کسانی که کتاب را دارند لطفا این مورد را (در صفحه 50) اصلاح کنند. بازگشت همۀ قالب های شعری به غزل است...

مصاحبه ای با شمس لنگرودی درباره شعر امروز، در تاریخ 25 دی ماه 1395 در ایسنا منتشر شده با عنوان «خیلی از نوشته‌ها خزعبل و هذیان است». انتقاداتی بر بعضی از حرفهای این شاعر و پژوهشگر دارم، به این شرح: بر خلاف  آنچه آقای لنگرودی می گویند، به نظر من اگر مخاطب برای شعر خاقانی وقت بگذارد، متوجه می شود که اصلاً ارتباط با شعر خاقانی با رمز و اسطرلاب نیست، بلکه بسیار هم، زبان و اندیشه و صور خیال واضحی دارد فقط باید با جهانِ شاعریِ او آشنا شد، به هر حال خاقانی شاعرِ با سوادی است و قرنها از ما فاصله دارد، خوب معلوم است که باید بعضی اصطلاحات را به فرهنگ لغت مراجعه کرد، خیلی از شعرهای سعدی و حافظ هم آسان نیست، فقط چون مخاطب آنها را زیاد شنیده و حتا حفظ کرده، ممکن است تصور کند که کاملا آنها را می فهمد، ولی آیا از لحاظ ادبی هم آنها را می فهمد یا فقط هاله ای از معنا را متوجه می شود؟ و بالاتر از این، مگر خاقانی علم غیب داشته که چند قرن بعد، عده ای می آیند و هر سطر بی معنی و بی موسیقی و بی فرم را با در دست داشتنِ تریبون های کتبی و شفاهی شان، به عنوان شعر معرفی می کنند؟ علاوه بر اینکه جغرافیای زیستی خاقا بازگشت همۀ قالب های شعری به غزل است...

بازگشت همۀ قالب های شعری به غزل است...

چطور می‌شود شاعران حقیقی یک کشور را شناخت؟ مریم جعفری آذرمانی (منتشر شده در روزنامه بامداد جنوب، 6/11/1393)     چطور می‌شود شاعران حقیقی یک کشور را شناخت؟ منظور کسانی نیستند که به طور عمومی فعالیت ادبی دارند و شعر هم می‌گویند، بلکه منظور شاعرانی هستند که تمام زندگی‌شان را و یا دست‌کم مقطع مهمی از زندگی‌شان را مثلاً جوانی‌شان را وقف شعر کرده‌اند. به عبارت دیگر چه کسی صلاحیت این را دارد که ادبیات جدید یک سرزمین را اول به مردم آن سرزمین و در مرحلۀ بعدی به دیگر کشورها معرفی کند؟ شاید در نگاه اول، عقل حکم کند که در جواب بگوییم خب معلوم است متخصص و صاحب‌نظر ادبیات باید این کار را بکند، بعد که بپرسیم متخصص ادبیات کیست، احتمالاً باید گفت: استادان دانشگاه و در میان شاعران، حتماً پیش کسوتان یا به قول داستایوفسکی پیران قوم!     اما واقعیت این است که هیچ کدام از این دو گروه عموماً تصویر درستی از فعالیت‌های جدید ادبی در کشور خودشان ندارند. متأسفانه استادان دانشگاه عموماً بدون آنکه مقصر باشند (چون اصلاً فرصتی ندارند)، دقیقاً سواد ادبیات معاصرشان در حد تبلیغاتی است که از تلویزیون و رادیو و تریبون‌ه بازگشت همۀ قالب های شعری به غزل است...

از کتاب "راویه": رییسِ بی هنران در نهادِ بی بنیادهمیشه منطقش این است: هرچه بادا باد!خدا نکرده مبادا بفهمی آینه چیستدر این اداره درآمد ندارد استعدادمیانِ سمفونیِ خرچ خرچِ ماشین هاببین صدایی از انسان نمانده است به یادچه خارها که درختانِ معتبر شده اندچقدر گل که پلاسید و زیر پا افتاداگر مخاطبِ خود هم نباشم، آخر سربه شعر من چه کسی اعتبار خواهد داد؟مریم جعفری آذرمانی بازگشت همۀ قالب های شعری به غزل است...